Harry cz.1

No i nadszedł ten dzień. Został tydzień do moich urodzin. Wypadało by więc zabrać się za robienie zakupów bo lista długa a czasu coraz mniej. Wstałam więc z łóżka, zjadłam płatki z mlekiem, umyłam zęby, ubrałam się i zrobiłam lekki makijaż. Włosy pozostawiłam rozpuszczone, w takim wydaniu lubię je najbardziej. Włożyłam szybko trampki, zabrałam torebkę i wyszłam z domu. Droga na przystanek zajmuje mi zazwyczaj koło 10 minut a autobus miał być za 15 minut więc nie spieszyłam się. Gdy przystanek był już w zasięgu mojego wzroku usłyszałam dźwięk silnika autobusu. Pozwoliłam sobie więc na chwilowy bieg by nie zwiał mi z przed nosa. Troszkę zmachana usiadłam sobie w autobusie i zabrałam się za podziwianie widoków za oknem. A właśnie, nie powiedziałam dokąd jadę. Wybieram się do centrum handlowego, które jest oddalone około 25 minut od mojego domu. Doszłam do wniosku, że będę w stanie zrobić tam wszystkie potrzebne zakupy. Tak się zamyśliłam, iż nie zauważyłam kiedy byłam już na miejscu. Wysiadłam więc i skierowałam swoje kroki w kierunku sklepów. Wyjęłam listę w portfela i wpadłam w wir zakupów. Nawet nie wiem kiedy minęły 2 godziny. Wózek wypełniony był wszystkimi potrzebnymi rzeczami a ja zastanawiałam się jak wrócę z tym do domu. Lecz żeby nie marnować więcej czasu ruszyłam do kasy. Zapłaciłam za wszystko i zapakowałam produkty do siatek. Taaa, mam dwie ogromne siaty. Dobrze, że mam trochę siły w rękach i jestem w stanie to unieść. Gdy byłam już przed budynkiem przypomniałam sobie, że to centrum handlowe ma swoje dwie linie autobusowe i jedna jedzie koło mojego domu. Okazało się, że autobus mi pasujący ma jechać za 5 minut. Postanowiłam więc na niego zaczekać. Gdy zobaczyłam jak zbliża się ten autobus w kierunku przystanku na którym można było do niego wsiąść to aż mnie ciary przeszły. Kierowca prowadził jak jakiś pirat drogowy. Przełknęłam głośno ślinę i z duszą na ramieniu wsiadłam do autobusu i zajęłam takie miejsce, że mieściłam się spokojnie z siatkami a po za tym miałam widok na kierowcę, żeby go pilnować jak co. Po dwóch pierwszych kilometrach okazało się, że moje obawy były bezpodstawne. Ten kierowca jeździ dynamicznie ale bezpiecznie. Wyciągnęłam więc z siatki gazetę i zajęłam się lekturą. Gdy przewracałam kartki spojrzałam przed siebie i miałam wrażenie, iż przyłapałam kierowcę na patrzeniu się na mnie. Doszłam jednak do wniosku, że mi się zdawało i wróciłam do lektury. Po chwili usłyszałam jednak głos. 

- A Ty wyjeżdżasz gdzieś, że tyle rzeczy masz ze sobą? 

Podniosłam głowę i spytałam.

- To do mnie było?

- A kto inny jedzie tu z dwoma siatkami?

- No chyba tylko ja. Tak więc nie wyjeżdżam tylko organizuję urodziny. 

- O, to super. A mogę spytać czyje?

- A możesz, moje urodziny będą za tydzień. 

- I w tym celu potrzeba Ci aż tyle rzeczy?

- Tak. Bo 18 urodziny obchodzi się tylko raz i chcę żeby były huczne, bym zapamiętała je na lata. 

- A to już co innego. To miłej zabawy życzę. 

- Dziękuję bardzo. - uśmiechnęłam się i wróciłam do lektury

Po chwili musiałam jednak wysiadać. Wrzuciłam więc gazetę do jednej z siatek i wstałam z siedzenia. Wzięłam do rąk siatki i przełożyłam je bliżej.

- Miłej pracy życzę, - powiedziałam do kierowcy 

- Dziękuję. Mam nadzieję, że jeszcze Cię zobaczę. 

- Zobaczymy co będzie dało się zrobić. 

Uśmiechnęłam się i wysiadłam ponieważ był już mój przystanek. Udałam się szybko do domu. 

15 minut później 

Wreszcie w domku. Mogę sobie odpocząć. Lecz najpierw muszę rozpakować te torby pełne rzeczy bo mama mnie zatłucze jak je zastanie tak zostawione w korytarzu. Przebrałam się więc szybko i zabrałam się za opróżnienie siatek. Podczas tej pracy nie mogłam się skupić za bardzo bo w mojej głowie przewijała się w kółko myśl o tym kierowcy autobusu.



Jakby to powiedzieć, Powracam. Po tak długiej przerwie wreszcie odnalazłam wenę i serce do tego bloga. Wiem, zawaliłam sprawę. I przepraszam każdego za tą nieobecność oraz za to jak zaniedbałam bloga. Jest mi tak przykro, bo wiem, że ten upadek bloga to moja wina. To ja bez słowa przestałam dodawać imaginy i się udzielać. Wszystko zrzuciłam na biedną współautorkę która i tak ma świętą cierpliwość do mnie. Tak więc podsumowując mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze zagląda i to czyta. Jeżeli tak jest to daj znać w komentarzu, to naprawdę wiele dla mnie znaczy. 

Pozdrawiam mordki i przepraszam <3