100. Zayn (część 13)

-Zayn co to do jasnej cholery jest?! -powtórzyłam po raz któryś z kolei, bo ciągle nie dostawałam żadnej, racjonalnej odpowiedzi. 

-nie waż... 

-to są ślady po strzykawkach, tak? -przerwałam mu i spojrzałam na niego ostrym wzrokiem.- a nie żadne zadrapania po kotach czy bójce, jak mówiłeś... -powiedziałam już trochę łagodniej w pewnym momencie siadając na skraju łóżka.- powiedz, czemu się do tego zabrałeś? i czemu od razu w żyłę? 

-[t.i]... bo to nie jest tak, że to trwa kilk... 

-a ile? -przerwałam mu zdziwiona.- ile to trwa? ile mnie okłamywałeś? Zayn, po raz kolejny mnie oszukujesz. po raz kolejny mnie ranisz, przy okazji raniąc i okaleczając sb. najgorsze jest to, że nie zauważyłam tego wcześniej i że pozwoliłam ci się stoczyć. 

-posłuchaj... -powiedział chłopak wyciągając zapłakaną twarz z rąk.- ostatnia szansa. jeśli teraz mnie zostawisz, ja nie mam dla kogo żyć i nie bd się leczył... rozumiesz? jedna, ostatnia szansa. dasz mi ją? -popatrzył na mnie błagalnym wzrokiem.- kocham cię. 

-Zayn, ja cb też kocham... -popatrzyłam na niego bezradnie.- ale nie mogę być z kimś, kto cały czas mnie oszukuje i nie jest fair wb mnie, rozumiesz? ranisz... -wzięłam głęboki wdech, by powstrzymać łzy.- ranisz mnie tym... 

-jeśli mnie zostawisz całkowicie się załamię... nie pójdę na żaden odwyk i zatopię się w ćpaniu, alkoholu, dziwkach, tamci kolesie... -popatrzył na mnie dziwnym wzrokiem.- to oni. to przez nich teraz jestem jaki jestem... 

-nie, sam jesteś taki przez sb. -byłam nieuległa. 

-pomożesz mi? -zapytał po chwili milczenia 

-Zayn ja muszę sb to wszystko poukładać w głowie. zrozum mnie. -powiedziałam zakładając na sb ubrania.- wrócimy do tego wieczorem. -rzuciłam i czym prędzej wyszłam z domu. 

 *z perspektywy Harrego* 

po raz kolejny ją zranił. czy ten cholerny ćwok tego nie widzi? ona go kocha, świata poza nim nie widzi, a on co? olewa, pomiata i nagle przychodzi i prosi o przebaczenie! wiedziałem, że on jest bezczelny, ale żeby aż tak, do tego stopnia?! a [t.i]? taka uległa i zapatrzona w niego. co za ludzie...

co raz częściej po głowie chodzą mi myśli samobójcze albo te, w których zabijam Malika, a [t.i] na to wszystko patrzy. po prostu, wołam ją, kiedy ona przychodzi, ja mam lufę pistoletu skierowaną w moją skroń, bądź skroń Malika, naciskam spust, buuum i ciało pada na ziemię. martwe. krew wycieka z głowy, która spoczywa na podłodze, wraz z resztą zgonu oraz z otwartymi oczami, które ktoś musi zamknąć...

____________________

hej ho! witajcie!

powracam z Zaynem. przepraszam, że taki krótki, ale nie miałam pomysłu na dalszą część, muszę się z tym przespać. kolejnego spodziewajcie się najpóźniej w poniedziałek :)

obiecuję, że bd lepszy i dłuższy :D

kocham was <3
+ mamy setnego imagina! :D