79. Liam (część 6)

obudziły mnie promienie słońca, które dotarły do mojej sypialni poprzez niewielką szparę między zasłonkami. delikatnie otworzyłam oczy, by zerknąć na zegarek. 7:56. nie chciałam jeszcze wstawać, było zbyt wcześnie. odwróciłam się więc na drugi bok i moim oczom ukazała się postać Liama. wyskoczyłam z łóżka jak oparzona, jednak już po sekundzie z powrotem w nim byłam, ponieważ zdałam sb sprawę, że nie miałam na sb kompletnie nic.
-cześć kochanie. -powiedział chłopak, którego za pewne obudziły moje zbyt głośne manewry.
-cześć. -odpowiedziałam i szybko przybrałam sztuczny uśmiech na twarzy.- jak się spało?
-spałem jak zabity po tych naszych wyczynach. -łobuzersko uśmiechnął się chłopak i już po chwili przysunięty do mnie, składał delikatne pocałunki na moim ciele.
rany boskie, czy ja przespałam się z Liamem Paynem? o boże słodki... ja nic nie pamiętam. jak to możliwe, żebym nic nie pamiętała? czy on mnie upił, a później wykorzystał?!
chcąc oderwać się już od niego i jego pocałunków, które były cudowne i przysparzały na moim ciele miliony ciepłych dreszczów, podniosłam z ziemi jakąś koszulkę, założyłam ją na sb i pod pretekstem zrobienia porannej kawy, uciekłam do kuchni.
-[i.t.p], ja wiem, że jest sobota, 8 rano, ale posłuchaj, mam problem. -powiedziałam szybko przez telefon.
-nooo słucham... -wymamrotała zaspana [i.t.p].
-pamiętasz Liama, nie? opowiadałam ci o nim.
-no i co w związku z tym? -zapytała, a po chwili zaczynała serię ziewań.
-to, że chyba się z nim przespałam...
-że co zrobiłaś? -przerwała nagle ziewanie i zapytała ostrym i niedowierzającym głosem.
-posłuchaj, przyszedł do mnie wczoraj i rozmawialiśmy. ja nie pamiętam praktycznie nic z tamtego wieczoru. od jakiejś 22 mam totalne zaćmienie. wiem, że była spina między nami, ale przeszła, całowaliśmy się, a później oglądaliśmy jakiś film na hbo i tyle. nic więcej sb nie przypominam. a dziś rano obudziłam się przy nim całkiem naga. -nagle usłyszałam, jak ktoś schodzi po schodach.- yyy.... mamo, muszę już kończyć, kocham cię. -wymyśliłam i szybko się rozłączyłam, kładąc telefon na blacie kuchennym.
-no i co tam? -zapytał Liam siadając w samych bokserkach przy stole.
-no nic, wszystko ok, woda na kawę zaraz się zagotuje. a tak wgl, to jeszcze parę dni temu, wstydziłeś się tak chodzić po moim domu przy mnie, a teraz? -zaśmiałam się.
-teraz to jest całkiem inna sytuacja. -odpowiedział podchodząc do mnie.
-tak sb to tłumacz. -powiedziałam ironicznie.
chłopak zbliżył się do mnie. nasze twarze dzieliło kilka małych centymetrów. chyba nie chciałam się z nim całować. nie wiem. ja po prostu musiałam dowiedzieć się, co stało i co wydarzyło się między nami wczorajszej nocy.
dobrze, że woda się zagotowała i miałam pretekst do 'ucieczki'.

-[t.i], gdzie ręczniki? -krzyknął chłopak z łazienki.
-w pierwszej szafce od okna. -odkrzyknęłam.
-po prawo czy po lewo? -ponownie usłyszałam jego głos.
-po prawo. -zaczęłam się śmiać.
-ale [t.i], tu nie ma żadnych ręczników... -po chwili krzyknął z wyrzutem chłopak.
-jak to nie ma...? są tam... kurczę. yyy... przepraszam. -powiedziałam, kiedy doszło do mnie, że wpakowałam się nagiemu Liamowi do łazienki, na dodatek bez uprzedzenia.
moje źrenice momentalnie powiększyły się i na policzkach mimowolnie pokazały się rumieńce. stałam przed Paynem, bożyszczem nastolatek, który był zupełnie nagi. na jego ciele widoczne były jedynie strugi wody, które zostały po kąpieli.
w sumie jeśli spędziłam z nim noc, to nie powinien mnie dziwić ten widok, ale...
kiedy się ocknęłam z patrzenia w idealne ciało Liama, podeszłam szybkim krokiem do szafki, wygrzebałam pierwszy lepszy ręcznik, podałam mu go wgl na niego nie patrząc i wyszłam, a właściwie jak najszybciej potrafiłam, wybiegłam z łazienki.

*z perspektywy Liama*

poszedłem się kąpać po porannej kawie. po wyjściu z wanny zapytałem [t.i] gdzie są ręczniki, bo zapomniałem zrobić tego przed kąpielą. nagle dziewczyna pojawiła się ni stąd ni zowąd w pomieszczeniu, gdzie ja stałem całkowicie nagi. trochę mnie to zdziwiło i trochę byłem zażenowany tą całą sytuacją. stałem nagi. goły. bez ubrań.

[t.i] popatrzyła na mnie, na jej policzkach ukazały się rumieńce i po chwili wybiegła z łazienki.

-[t.i], gdzie jesteś? -rzuciłem wychodząc z łazienki.

nic. cisza. zszedłem do kuchni.

-hej, pytałem gdzie jesteś. czemu nie odpowiedziałaś? coś się stało? -zapytałem.

-nie słyszałam jakoś... -uśmiechnęła się z przymusu.

podszedłem bliżej i chciałem ją przytulić, jednak nie udało mi się to, bo odsunęła się pod pretekstem wyjścia do sklepu. otworzyłem lodówkę. pełna. aż się wylewało.

-[t.i]! czekaj! -krzyknąłem i w ostatniej chwili powstrzymałem ją od otworzenia drzwi.- co się z tb dzieje? pogadamy?

dziewczyna popatrzyła na mnie swoimi wielkimi, pięknymi oczami i skinęła twierdząco głową.

-co jest? -zapytałem siadając w fotelu.

-może to wydawać się śmieszne, ale ja nie pamiętam nic z wczoraj... to co wiem, urywa się koło 22, po tym filmie, który oglądaliśmy. Liam co my robiliśmy? upiłeś mnie i wykorzystałeś? dosypałeś mi czegoś do soku? co się stało? ja nic nie pamiętam! jak to możliwe?! -dziewczyna co jakiś czas zachłystywała się swoimi łzami.

aż się serce krajało na widok płaczącej osoby. było mi żal [t.i], że musi płakać i to przeze mnie. no ale kurde, wracając do tego, co powiedziała, to ona wgl mogła tak pomyśleć?

-że co ja zrobiłem? -zapytałem nie dowierzając.

-dosypałeś mi czegoś?

-czy ty mi nie ufasz? i wgl jak mógłbym ci czegoś dosypać? oszalałaś? -czułem, że ciśnienie mi się podnosi, przybrałem nawet na tonie.- zerwałem z Dannielle dla cb i teraz nagle ci czegoś dosypuję? [t.i] serio tak myślisz? -ogarnąłem się i przysunąłem bliżej do dziewczyny.

-no Liam a co mam innego myśleć? chcę wiedzieć jak było naprawdę...

patrzyłem na nią i nie wiedziałem co jej powiedzieć. może powinienem jej wyznać prawdę? ale może ona wszystkiego się wyprze, albo mi nie uwierzy?